Evo devo — begin van het einde of einde van een vorig begin?

Wakker schieten uit een koortsdroom of is dit nu de werkelijkheid?

We schrijven 5023 en Sherlock wrijft haar ogen uit. Enkel bolwezens lijken nog te bestaan. Plato had het dan toch juist aangevoeld. Eerst was er de volmaakte bolmens, pas daarna de homo sapiens die op zoek moest gaan naar wat hem ontbrak.

Was het de metabolische programmering in de baarmoeder die op een gegeven ogenblik fout liep, of functioneerden bepaalde methylatieprocessen onvoldoende of juist te veel? Codeerden ingeprente genen bij de groeiremming onjuist? Of waren het de losgeslagen virussen, of eenvoudigweg de onomkeerbare reeksen mutaties uit het antropoceen die de mens zelf veroorzaakt had? De zelf BLOB geworden Sherlock stond voor vele raadsel en wist het verder ook niet meer zo goed. Sherlock vertoefde in een soort ‘chronische brainfog’.

Deze dubbelslachtige wezens die superintelligent blijken te zijn, alle lichamelijke vormen kunnen aannemen, maar vaak ook gekweld worden door periodes van een grote tristesse en ontzieling, komen nog steeds bij haar binnenwandelen met vele waarom-vragen.

Eén grote metamorfose

De wereld in 5023 ziet er helemaal anders uit. Demonisch en fantasmagorisch, misschien ook beloftevol. Maar hoe om te gaan met deze volslagen nieuwe mens, zeg maar hominide?

De laatste eeuw hebben zich blijkbaar genetische aanpassingen voorgedaan die op hun beurt anatomische veranderingen veroorzaakten. Verbazing alom. Help! Moeder, waarom leven we? De homo sapiens is blijkbaar genetisch nog niet aangepast aan deze evolutionair nieuwe situatie, en dus heeft zijn lichaam zijn aloude robuustheid verloren. Hij is uitgegroeid tot een anders soortig lichaam, een BLOB-wezen dat het bijzonder moeilijk heeft met de aloude emoties en driften.

De greep op de dingen is duidelijk weg, oude vertrouwde gezichten en lichamen zijn op drift geslagen, de oude mens maakt helemaal niet meer de bekroning van de schepping uit zoals hij dit zich zo lang inbeeldde. Zich een nieuwe plaats zoekend tussen reeksen algoritmes en biochemische processen, is het even wennen aan zijn statuut van mutant, van hominide-in-upgrade.

Maar deze evolutionaire sprong is misschien slechts de zoveelste in een lange reeks waarin de mens als symbiotisch wezen op zoek moet naar een andere plek en functie in het planetaire leven.

• Zijn de BLOBs die in 5023 over straat wandelen antwoorden op de oeroude splijting, waardoor de mens vervreemdde van de levende wereld in en rond zich?
• Zijn zij vollere en meer verantwoorde wezens die het oude exoskelet van zich hebben afgeworpen en zich verantwoordelijk voelen voor de mutaties die ze zelf in gang hebben gezet?
• Zijn de BLOBs die ik in mijn koortsdromen zie verschijnen, utopisch of dystopisch, te koesteren of te wantrouwen gezellen?

Let’s blow your mind palace!

Voor Sherlock komen hier PNI-inzichten samen die in de module Evolutionaire geneeskunde van het 1ste jaar van de opleiding tot kPNI-therapeut aan bod komen:

1. Robuustheid leidt tot de creatie van innovatie, enkel en alleen als er voldoende tijd is. Tijd op niveau van een evolutionair proces is tussen de 100 à 30.000 generaties (ligt eraan hoe gevaarlijk het is). Dat komt neer op 3000 tot 90.000 jaar.
2. Moderne vormen van ziekte worden veroorzaakt door een conflict tussen de adaptatieve neocortex en de primitieve rest van het brein. Het is juist dat primitieve deel dat in charge is met alle essentiële organen en het immuunsysteem. Chronische ziekte is dus een conflict tussen de humane neocortex en het oer immuun- en metabole systeem.
3. De homo sapiens heeft hét bereikt(comfort): het einde van haar evolutionaire ontwikkeling. Evolutie vindt plaats op het moment dat cellulaire organellen lijden aan deficiënties.
4. Een polymorfisme is een mutatie bij meer dan 1% van de bevolking, en dan had het polymorfisme toen een voordeel. Ze kunnen homo- en heterozygoot voorkomen, normaliter is het gemaakt om de genetische variabiliteit te vergroten.
5. Wij hadden een virus nodig  voor de ontwikkeling van de zoogdieren (de homo sapiens, dus): het Human Endogenous RNA V virus – HERVs retro.
6. Metabolic programming kan beschouwd worden als ‘de laatste kans’ die de evolutie heeft om de toekomstige volwassene voor te bereiden op een omgeving die overeenstemt met de omgeving van twee eerdere generaties, de baarmoedersituatie en de eerste levensjaren (tot de pubertijd).
7. Perpetual acetylatie en methylatie: dit is het proces van het voor eeuwig tot zwijgen brengen van genen die niet weefsel- en celspecifiek zijn. (Insulinegenen moeten bijvoorbeeld voor altijd uitgeschakeld worden in alle cellen buiten de bètacellen van Langerhans in de pancreas).
8. Imprinted genes: mensen erven twee allelen van moeder en vader, die beide functioneel zijn voor het merendeel van de genen, maar soms is er één uitgeschakeld en komt dat gen niet tot uiting in het nageslacht. Dat gen is imprinted. Groeiremming wordt door moedergenen uitgevoerd en zijn van vaders kant imprinted.